روزنامه توسعه ایرانی
شنبه ششم اردیبهشت ماه نود و نه
نگاهی به کارآگاه دهکده و آثار فاکنر
مترجم,منتقد:فرزام کریمی
زمان یکی از شاخصه‌های اصلی جریان سیال ذهن یک نسل است. در باب زمان ما همواره با دو زمان روبه‌رو بوده‌ایم؛ اول زمان عینی که همان تصور متعارف آدمی از زمان به منزله سلسله تقسیمات منظم دقایق و ثانیه‌هاست که خواه ناخواه بر اعمال و رفتار هر کسی حاکم است و زمان ذهنی حاکم بر سطوح عمیق‌تر ذهن آدمی است که کانون روایت داستان در آن قرار دارد که زمان ذهنی را همواره دارای اهمیت بیشتری نسبت به زمان عینی می‌دانند که قطعا یکی از دلایلش تعمق بیشتر کلیت ضمیر خودآگاه و وجود حافظه ناب است که نیرویی شهودی است که به کمک آن انسان قادر به این تعمق می‌شود. تقابل میان این دو زمان در آثار جریان سیال ذهن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. مجموع تمام این عوامل می‌تواند یک اثر سیال ذهن را تشکیل دهد. آن سوی داستان، یکی از عواملی که در آثار ویلیام فاکنر خودنمایی می‌کند، به کارگیری نمادهای متعدد و همین طور جملات عمیقی است که آدمی را به تأمل وامی‌دارد. نمونه‌اش آن جمله شاهکاری که در خشم و هیاهو به کار برد:
«بدبختی آدمی آن وقتی نیست که پی ببرد هیچ چیز نمی‌تواند یاری‌اش کند؛ نه مذهب، نه غرور، نه هیچ چیز دیگر، بدبختی آدمی آن وقتی است که پی ببرد به یاری نیاز ندارد».
جهت خواندن ادامه مطلب (وبسایت توسعه ایرانی)میتوانید به لینک زیر مراجعه کنید:
