روزنامه توسعه ایرانی
شنبه بیست و چهارم خردادماه نود و نه
مصاحبه با ویلیام کنت کروگر
مترجم,منتقد:فرزام کریمی

تگزاس و فیلم های تگزاسی و بلوزتگزاسی با صدای جانی وینتر را رها کنید,حال زمانش فرا رسیده که در افسانه و رویاهای آمریکایی غرق شویم,رویایی سرخ رنگ که سیلی تاریخ را بر گونه هایشان تاب آوردند.افسانه های قومی که کولی وار زیسته و این کولی بودن سبب افتراق میان آنها نشد,در هر نقطه ای از سرزمین پنجاه ایالتی که زیستند,نژاد و اصالت خویش را از یاد نبردند و حال ویلیام کنت کروگر نویسنده تابستان مرگ و معجزه که خود با کولی وار زیستن غریبه نبوده و نیست به واسطه آثارش با ما از راز نهان سرخ پوستان سخن خواهد گفت, آمریکایی چشم آبی که خانه خود را اورگون مینامد,ایالتی در شمال غربی آمریکا که به واسطه رودکلمبیا از شمال به واشنگتن از شرق به واسطه روداسنک به آیداهو (ایالتی در غرب آمریکا) و ازشمال و جنوب در مجاورت کالیفرنیا و نوادا قرار دارد,ریشه واژه اورگون.....

ادامه مطلب را میتوانید از طریق لینک زیر(وبسایت روزنامه توسعه ایرانی)بخوانید:

https://b2n.ir/943473

روزنامه توسعه ایرانی
شنبه دهم خرداد نود و نه
نابغه ای که کودن نامیده می شد(نگاهی به رویا اثر امیل زولا)
مترجم,منتقد:فرزام کریمی

منتقدان در باب امیل زولا گفته‌اند که همیشه باید با سوءظن نسبت به آن‌ها که زولا را تحسین می‌کنند،نگریست,از نظر منتقدان سبک و سیاق ناتورالیسم امیل زولا متکی به باورهای علمی و متدهای جامعه‌شناسی بوده است.اگر به تطور آثار او بنگرید به خوبی متوجه خواهید شد که باورها و اعتقادات او در تمام رمان‌هایش مدام در حال تغییر است. استقبال زیادی از «روگن ماکار» او شد، اما به مذاق منتقدان انگلیسی خوش نیامد، زیرا آن‌ها ریتم این اثر را کند می‌خواندند و عده‌ای از منتقدان دلیل این امر را در ترجمه‌هایی می‌دانستند که از این اثر به زبان انگلیسی صورت گرفته بود و ترجمه‌ها را نامطلوب می‌شماردند,اسکار وایلد در اظهار نظری در ارتباط با امیل زولا عنوان کرده بود:

«زولا مصمم است که نشان دهد یک نابغه نیست،اما حداقل می‌تواند یک کودن کسل‌کننده به نظر برسد»

شاید زولا به تعبیر هموطن خود ژرژباتای هنوز یاد نگرفته بود که برای گریز از کسل‌کنندگی باید به شر متوسل شود,به تعبیر باتای.....

ادامه مطلب را میتوانید از طریق لینک زیر(وبسایت روزنامه توسعه ایرانی)بخوانید:
https://b2n.ir/264433

روزنامه توسعه ایرانی

شنبه 30 فروردین ماه 99

نگاهی به تیمبوکتو اثر پل آستر

مترجم,منتقد:فرزام کریمی

او با شاعری شروع کرد، اما در دنیای شعر نماند، جهان شعر کوچک‌تر از آن بود که بتواند استر را در خود جا بدهد. جهان او جدی‌تر از آن بود که بخواهد در شعر خلاصه شود. او با نثرش قدم به عرصه‌ای نوین گذارد و با مراقبت از خویشتن توانست تنهایی‌های خود را به‌شیوه جدیدی ابراز کند. سورئال‌نویسی تلخ کافکایی و با امضای خودش، او را از سایرین متمایز می‌کند. او یک مقلد صرف از کافکا نیست و هدفمندانه با بهره‌گیری از فضای کافکایی به خلقی نوین می‌رسد و این همان نکته‌ایست که باید در ادبیات ایران هم به آن توجه شود. پل استر نمونه خوبی برای نویسندگان ایرانی‌ست؛ نویسندگانی که همگی یا می‌خواهند دولت‌آبادی باشند یا میرصادقی و یا پشت هر اسمی که توانسته به‌واسطه مخاطب بی‌تجربه ایرانی که به علت نبود ساختار آموزشی اصولی از دوران ابتدایی تا دوران آکادمیک به هر پیر و خراباتی دخیل بسته و به او لقب استاد داده و خود را وامدار یک شخص، یک نگاه و یک دریچه کرده است. با این شیوه به‌شکلی خودآگاهانه دست به قدیس‌سازی می‌زند و به‌جای آن‌که دردش را درمان کند، به فزونی درد به‌شکلی فراگیر کمک می‌کند؛ بت‌هایی مقدس می‌سازند تا دیگر نتوان آن‌ها را نقد کرد. مخاطب ناآگاه با دستان خود دچار مرگ خاموش می‌شود؛ مرگی ناآگاهانه و نابخردانه. نویسنده جهان سومی بودن بسیار دشوارست، چرا که در فضای دگم غالب بر جهان سوم، مدرن‌گونه زیستن و فهماندن آن به جماعتی که سرشان را زیر پتو کرده‌اند دشوار است. نتیجه تلاش نافرجام در فهماندن به یک توده بزرگ که نمی‌خواهند جز رهرو ابتذال فکری غالب باشند، منجر به پناه بردن به نوشتن به‌عنوان نوعی ارضای شخصی می‌شود. دگماتیسم ایرانی می‌خواهد دولت‌آبادی یا جمال میرصادقی دوم شود!!!

جهت خواندن ادامه مطلب (وبسایت توسعه ایرانی)میتوانید به لینک زیر مراجعه کنید:

https://b2n.ir/713748