ماهنامه نوگرا
پنجشنبه چهارم اردیبهشت ماه نود و نه
نامش کالوینو بود
مترجم,منتقد:فرزام کریمی

نه این یک شعر نیست,حتی یک رویا هم نیست, نثری در ارتباط با رمان نویسی ست که بی شک در ایتالیای پس از جنگ بیشترین و ماندگارترین آثار عصر خود را خلق کرده است, طنز خالص و نگاه گاه آرام و گاه بدبینانه توام با ساختارشکنی های واقع گرایانه از خصوصیت های مردی به شمار میرفت که نویسندگان قبل او در فکر همینگوی شدن و ادامه راه رئالیسم  آمریکایی بودند اما او که قصد نداشت تا ادامه دهنده راه امثال الیو ویتورینی و.... باشد تحت تاثیر نسل باسانی, پازولینی,گادا,کینزبرگ و...به خلق نوع جدیدی از روایت در غالب جامعه ای فئودال که به سمت و سوی صنعتی شدن حرکت میکرد پرداخت, جامعه ای که احزاب در آن نقشی پویا ایفا میکردند و نبض ارزشهای چپ و راست همچنان میزد و او به خوبی این تنش ها را در آثارش برای مخاطب بازگو میکرد, خانم ها, آقایان, نامش کالوینوبود, او هم زمانی مانند هر شخص دیگری که تصور میکرد حضور در احزاب به معنای زنده بودن آدمی تلقی میشود در سال هزار و نهصد و چهل و سه به نهضت مقاومت ایتالیا در جنگ جهانی دوم و بریگاد گاریبالدی، و پس از آن به حزب کمونیست ایتالیا پیوست،وپس از مدتی در اعتراض به سیاستهای نادرست کمونیستها از آن حزب کناره گیری کرد,هر چقدر که از سایه نحس سیاست و کمونیستی نظیرچگوارا که دستانش به خون آلوده بود و خونخواه بود برایش آبی گرم نشد اما ادبیات چشمه جوشان زندگیش بود,رولان بارت او و بورخس را به دو خط موازی تشبیه کرده و از کالوینو به عنوان نویسنده ای پُست مدرن نام می‌برد. نویسنده‌ای که همه چیز را به طنز می‌گیرد و جهانی سراسر ابهام و رمز و راز می آفریند و از این رو بر غنای داستانهایش میفزاید,نوع شیوه داستان سرایی او و نثر منحصربفردش او را نسبت به نسل قبل و بعد از خودش متمایز میکند,کتاب بارون درخت نشین اثر ایتالوکالوینو با ترجمه زنده یاد مهدی سحابی که توسط  نشرنگاه منتشر شده است از جمله کتابهاییست که همگان باید آن را بخوانندچرا که کالوینو به درستی مسئولیت روشنفکری را برای درک هر روشنفکری مطرح میسازد و در این مسیر به تکنیک و فرم اتکا میکند و با دانستن رموز سوار شدن بر افکار مخاطب ان چه را که غایت اوست مطرح میسازد.

خبرگزاری ایران آرت

شنبه 17 اسفندماه 98

مترجم,منتقد: فرزام کریمی

ارنستو کاردیناله جهان را بدرود گفت اما آنچه از او به جا مانده اشعار و تفکراتش بوده که قصد نگارنده مطرح کردن و به چالش کشیدن آن می‌باشد. او معتقد بود که شعر می‌تواند جهان بهتری را بسازد، آیا این به مثابه یک رویاست یا حقیقت؟جهانی که از هر سو جنگ،ویرانی و مهاجرت را تجربه می‌کند شعر و شاعری چه زمانی به کمکش آمده است؟ کدام شعر، دیکتاتوری را آرام ساخته و توانسته از میزان کشتار،مهاجرت و فقر و ویرانی کم کند؟ ارنستو معتقد بود شعر باید به مردم نزدیک باشد بدین ترتیب اگر با رویکرد معناگرایانه به اصل حرف بنگریم پس شعر مدرن که انواع شاخصه‌های طبیعت گرایانه، سمبولیسم ،بازگشت به درون و حتی به شعر به عنوان آزمایشگاه زبان می‌نگریسته, نمی‌توانسته با مردم ارتباط برقرار کند؟ اما سیگار برگ بر گوشه لب نشاندن و نالیدن‌های بیهوده از جهانی که هرگز آن را تجربه نخواهیم کرد به مثابه حقیقت به شمار می‌رود؟

ایشان در اواخر عمرشان مدعی بودند که به دلیل یکنواخت شدن شعر در زبان اسپانیایی چیز جدیدی برای کشف و معرفی به مردم وجود ندارد,پس اگر با این حساب بنگریم پس نقش نیکانور پارا که صدها برابر بیش تر از او به ادبیات جهان خدمت کرد را باید انکار کنیم چرا که نظیر دوست سالوادور آلنده دیکتاتور یعنی نرودا شعار دادن را خوب بلد نبود,چرا که به شعور پایبند بود نه شعار و در مرام امثال کاردیناله خوب شعار دادن از ستون‌های شعری او و اکثر مست و ملنگهای شاعر نام به شمار می‌رفت اما نیکانور پارا اسپانیایی زبان به تعبیر هارولد بلوم چون با جهانی که در آن به جای تخیل از زبان مستقیم و کلیشه‌ها بهره می‌جست و در مقام مخالف خوانی بزرگ به این بازی بیهوده پایان می‌دهد و نفس شعر تخیل گرا را باطل اعلام می‌کند در نزد شعارگرایان منفورست اما شعورگرایان همواره جایگاه او را در قله های ادبیات آمریکای جنوبی و جهان محفوظ می‌دانند،کما اینکه اگر به تز فرویدی اضطراب تاثیر هارولد بلوم بنگریم به خوبی پی میبریم که شعر تلاشی از جانب شاعر برای قتل پدر است چرا که شاعر مدام یا در اضطراب ناشی از رهایی به سر میبرد و یا در کابوس ناشی از اخته شدن دست و پا می‌زند، اگر به مضمون پدرکشی....

ادامه مطلب را میتوانید از طریق لینک زیر(ایران آرت)مطالعه بفرمایید

https://b2n.ir/910229